Op de meest regenachtige dag van het regenseizoen begint een oude non aan haar pelgrimstocht, op weg naar het heilige heiligdom, op de top van de aller heiligste berg. Gegeseld door straffe windvlagen en stromende regen, stopt ze bij een herberg aan de voet van de helling om voor de laatste keer de weg te vragen. “Ach, oude vrouw” spreekt de herbergier: “deze berg is door en door nat en vol stromende modder. U kunt hem nu onmogelijk beklimmen. De non antwoord: “oh, de klim zal geen enkel probleem zijn. Mijn hart is daar al mijn hele leven. Nu is het slechts een zaak om ook mijn lichaam daar te brengen.”
Ik heb de laatste dagen vaak aan dit verhaal moeten denken . Omdat ik bij mensen om me heen heb ervaren dat het coronatijdperk geen gemakkelijke periode is / is geweest.
Windvlagen , regen, steile hellingen en extreme stiltes , waarin iedereen vooral zichzelf moest staande houden.
De kunst is de kracht , de moed en het vertrouwen te houden. Niet langs de kant van de weg te blijven zitten. Maar met mildheid , geloof in jezelf en kleine stappen de reis te volbrengen om zo de bestemming te bereiken, waar je hart naar toe trekt.
PS: verlies jij wel eens de moed en de kracht? Niet erg! Ik help je graag terug overeind.
